lunes, 22 de octubre de 2018

QUAN EM DONES LA MÀ....


Quan em dónes la mà i sento la teva pell, la meva s'eriça... Noto la teva escalfor, la teva suoreta, la teva tendresa... pell fina, pell suau, sense abruptes de vida viscuda que marquin muntanyes ni valls... Mà jove, mà amb molt que agafar encara, amb moltes coses que tocar encara... Però ferma. Agafant-me fort perquè sóc el teu referent,tant si ho faig  com si no, però per tu ara mateix sóc la teva guia de vida.. .Quan em dónes la mà el meu estres marxa, la meva mala llet. S'encenc la meva tendresa, tot es remou, et sento a prop meu i no et vull perdre mai. Penso que aviat seràs un homenet i afortunades les parelles que et donin la mà. Quan em dónes la mà...

Il·lustració Agustina Lopes

Quan em dónes la mà, confiada, col·lega meva, com si ja fossis una doneta, la meva mà s'emociona. Em fa pensar que tan malament no ho dec estar fent, que si encara em vols donar la mà és perquè sóc peça clau al teu trencaclosques de vida, perquè segur que no sents vergonya de mi... o almenys no en aquell moment. Quan em dónes la mà i et veig contenta, jo sóc feliç. Baixo la guàrdia, em deixo portar i fins i tot em vénen ganes de gronxar els braços. Però no m'atreveixo,no! No sigui que em deixis anar. Quan em dónes la mà nineta meva....



Quan em dónes la mà, sento que estem molt a prop. Em relaxo, em deixo portar, em sento estimada, protegida, feliç. Aquella mà gran, dits grossos, que agafen la meva mà primeta, fina i llarga que sempre he tingut. Aquella mà teva que em fa gaudir en molts moments, ara es transforma en el símbol protector que necessito quan estic trista, tonta o què sé jo... em passa la corrent de l'amor. El corrent del desig molt sovint també... Em sento orgullosa de tu, de ser la teva dona, de passejar-me amb tu com quan les àvies eren triades a la sala de ball per algun home estupendo. Quan em dónes la mà amor meu...



Quan em dónes la mà sento la teva feblesa. Mà petitona, no molt arrugada però si ja de pell més seca. Una mà petita que ha treballat tant i que encara conserva una bellesa espectacular. Amb els anells de casada i promesa sempre amb tu. I amb els que jo t'he regalat. Presumida tu... com jo. Sento la teva vida, esquerpa a vegades i sento que vols escapar de la meva, com si tu no tinguessis dret a deixar-te portar, a ser estimada... Dóna'm la mà mare, que juntes sense parlar, estem molt bé. Quan em dónes la mà....

viernes, 19 de octubre de 2018

FUERA ESTRÉS, UN PEQUEÑO REMEDIO CASERO

Y cuando el estrés te puede, cuando sólo ves lo negativo y esto se convierte en tu gasolina, cuando no tienes justificación al mal humor que desprendes, cuando te parece que nada sale bien, cuando eres incapaz de ser tolerante, cuando crees que todas las edades pueden ser igual de responsables, cuando conviertes las cosas negativas en parte de tu fracaso, cuando no trivializas, cuando te parece que todos están en tu contra, cuando hasta comer te da rabia, cuando ni piensas en tener sexo, cuando el trabajo no te deja pensar, cuando tu pareja no se deja querer, cuando no vas al gym aunque lo pagues y eso te hace sentir peor, cuando te ves gordo, feo, granoso, seboso... cuando la ropa no te cabe, cuando te duele la barriga, cuando...

Esta semana vengo observando que mucha gente está de mal humor. Yo tengo un remedio que me suele dar buen resultado:

Rincón del Tibet
  1. Respira muy lenta y profundamente durante unas 6 o siete veces. No tengas prisa, no seas abrupto haciendolo, cierra los ojos, toca tu barriga y siente como entra el aire y sobretodo, sobretodo deja ir todo el aire que puedas. No pienses, pero si no lo logras, almenos visualiza tu sangre, tu aire sacando toda la porqueria contaminada de tu cuerpo. Algo mecánico...buf, pa fuera lo malo como la canción... fuera bichos contaminantes.
  2. Sonrie durante diez segundos. Está demostrado que el cerebro capta este movimiento de la boca y le da placer.... hazlo. Si tienes que esconderte porque te da verguenza, escóndete pero manten la sonrisa minimo 10 segundos.
  3. Abraza. Si, abraza, profundo, largo, con ganas.... abraza y que te abracen. No digas nada, solo abraza.
  4. y por último, si tiene que pensar, piensa que regalito de estar aqui....


Feliz semana gruñones y gruñonas! Se os quiere igual.

martes, 9 de octubre de 2018

TERAPIA DE PANTALLA Y REDES SOCIALES: ME CAGO EN...

Yo creo que el fenómeno empezó hace tiempo, pero últimamente creo que va icreciendo y creciendo porque en red social que entro, troll que me encuentro...

La protección psicológica que nos da un teclado y una pantalla, sea grande o pequeña, confiere al ser humano, o al menos a muchos, la libertad ficticia de dejar ir todos los demonios que lleva dentro.

Entiendo que antes no se podia, porque era todo cara a cara, face to face como mola decir en los espacios pijos, y claro si te pasabas mucho te podian partir más de un diente o dejarte aislado delante del resto de asistentes.

Pero ahora, plataformas como Instagram, Facebook o sobretodo Twitter, dan rienda suelta a la maldad y mezquindad más profunda del ser humano y se escriben unas babaridades que sólo podrian ser verbalizadas dentro del coche en pleno atasco (tema para otro post... )

Me cansan, me asombran, me escandalizan en muchos casos pero sobretodo me apenan.

Cuanta agresividad, madre mia .Que si fulanita parece una vaca gorda enfundada en esos tejanos, que si menganito mejor se vaya a su casa porque es un engreido, bastardo hdp, que si no te aguanto sólo porque tu cara me da rabia, que mejor te tildo de nazi aunque no lo seas por el mero hecho de pensar diferente, que si te voy a matar, voltear, ect... y algunos incluso de gente joven y se supone que culta, dirigidos a personas de otras nacionalidades enviándolos a casa directamente sólo por el hecho se ser extranjeros...

Que pena me dais .No teneis vida propia que necesitais destruir para creeros importantes. Si encima vuestro discurso destructivo y nocivo recibe algún like entonces el orgasmo y paja mental está servido. 
Que pena me dais. No construis nada. Basáis vuestro éxito en likes a comentarios despectivos,racistas, homófogos, crueles y destructivos. 
Que pena me dais, sobretodo sabiendo que sin esa pantalla os sentis indefensos y no sois capaces de ni mirar a los ojos del vecino que os encontrais en el ascensor para desear un buen dia. 
Que pena me dais .Consumís horas y horas navegando en perfiles ajenos sólo con el objetivo de criticar, destruir, a ver quien la dice más gorda!

Que pena de sociedad enferma. 

Ahora ya podeis ponerme hastags y comentarios destructivos. O no, porque creo que en el mundo bloger aun hay un minimo de respeto. 

Gracias por estar ahi. Feliz dia.

miércoles, 3 de octubre de 2018

QUE CANSINOS

Es que los politicos que tenemos no nos merecen. 
Es que el sentido común no se aprende en las aulas. 
Es que ya cansa... es que sentirte como una masa manipulada por TODOS da rabia. 
Es que con los sentimientos no se juega. Es que el poco respeto que algunos procesan a
sentimientos e ideas da más rabia aún. Es que no se puede pensar diferente sin insultar?
Es que me rechinan los dientes de aguantar mis dedos y no contestar a tanto palurdo en internet hablando del Proces.... 
Es que ya busco emisoras de música para evitar tanto puto debate... 
Es que nadie sabe como va a acabar pero todos tienen la solucion en twitter. 
Es que es como si tienes un hijo adolescente y le quieres imponer las cosas por cojones, muy constructivo y productivo creo yo que no es. 
Es que enrocarse en una posición, sea la que sea, es de gente poco evolucionada. Es que la vida son dos dias, y tres ya los estamos tirando...
Es que decir que las hostias son fake me revuelve las entrañas.
Es que me canso. 
Déjenme por favor. 
Que gentuza politica tenemos madre....

martes, 2 de octubre de 2018

LA BOHÈME

Te has ido. Normal, ya eran 94 años. Uno más. Uno menos. La vida nos trae, la muerte nos lleva.
Escuchar La Bohème me toca el alma, me eriza la piel, me humedece la mirada, me ablanda el corazón, me hace girar al final de la canción...

Sabes? no sé porqué tu imagen siempre me viene de mayor, hombre maduro, cara viejita y simpatica... curioso recuerdo. Te echaremos de menos.

Charles Aznavour sigue cantando... sigue emocionando porque aqui seguimos escuchando tu voz...

https://www.youtube.com/watch?v=R7Zi_Yn7Gzg




SE ACABÓ!

Quieres más? pues hala! busca entraditas a la derecha...