martes, 4 de octubre de 2011

DESCONECTADA POR FUERZA MAYOR

Sorry por descuidar mi blog. Sorry por no seguiros. Sorry por desaparecer cual gripe A, ahora viene dando campanadas ahora se va sin ni siquiera cerrar la puerta.
Mi peque ha estado ingresada en el hospital .Salió ayer. No voy a explayarme en detalles. Una infección ocular nos dejó al borde del ataque de nervios. Ahora los nervios se han ido con la infección. Y no sabeis cuanto nos alegramos. Ayer salió del hospital. Tuvo una tarde complicada, estaba desobediente, rara, un poco antipática. Yo al principio, no supe gestionarlo, la reñí por mil comportamientos no muy usuales en ella. Hasta que me di cuenta de que algo no funcionaba. No funcionaban nuestras charlas sobre el respeto y amor a los demás, no funcionaban. Ella no reflexionaba, seguia incrementando su comportamiento negativo y lo que es peor, no se comunicaba. Simplemente me miraba entre desafiante y llorosa. Entendí que como adulta debia buscar una via de comunicación. Me puse a leer un cuento al pequeño en voz alta. Estaba sentada en el sofá, con el cuento entre las piernas y su hermano a mi izquierda. El televisor estaba encendido, pues ella habia decidido minutos antes, con mi permiso, que queria ver dibujos. Parecía ajena a nuestra actividad. Pero en realidad no lo estaba. Se fue acercando del sofá que ella ocupaba al nuestro. Poco a poco, mirando la televisión pero acercando su cuerpecito a nuestro espacio. De repente, estaba a mi lado derecho. Sin mirar el cuento, con la mirada fija en la pantalla pero rozando mi brazo. Yo seguia leyendo al TEO. Su hermano interactuando con la lectura. Ella empezó a fijar timidamente y sólo por segundos, su mirada en el cuento. Mi brazo rodeó suavemente su cuerpecito sin mirarle, sin decirle nada. Ella se dejó hacer, aunque sin corresponder. Yo seguía leyendo pero acariciando su pelo. De repente vino una pregunta suya a la ilustración del cuento. Yo respondí como si hubiese estado desde el principio de la lectura. Y así, poco a poco, abrió su mente y corazoncito a su madre:
-mami, me siento rara. Me dijo
-que te pasa guapa?
-que no se, me siento rara, no estando en el hospital .En esta casa... no se mami ,es raro.
-es normal, guapa, no pasa nada. Mañana te sentirás mejor. Ahora no te preocupes, todos estamos raros.
Y su comportamiento fue cambiando, empezó a jugar, a interactuar con nosotros ,a sonreir, a ser ella. No hizo falta nada más. Tal vez expresar que este cambio brusco de atención continuada, muchas horas en una habitación a momentos compartida, pijamas, pinchazos, regalos... todo mezclado, lo bueno y lo malo, era dificil para ella dejarlo atrás. Y no pasa nada. Es normal .Yo acabé entendiendo que para un adulto es más facil entender los cambios. No pasa nada por sentirte "raro" o mal en un momento dado. Los niños no siempre saben qué les pasa. A veces, los adultos ,pecamos de querer que nos lo cuenten todo sin crear el clima apropiado.
Yo también me siento rara... Noches durmiendo en un sofá esperando que mi pequeña mejorase. Como así ha sido. Nervios en la barriga y tensión en mi espalda. Sentimiento de abandono del otro pequeño, tonterias de mami, claro. Sentimiento de impotencia por no poder hacer que tu peque esté mejor. Ya pasó. Ahora se recupera estupendamente. Ella y yo.

21 comentarios:

vacapaca dijo...

Nenaaaaa!!! me alegro que todo esté bien!! que podais volver a la rutinaaa!! que fastidio, estas cosas llegan sin aviso!! si nosotros no sabemos bien que hacer en determinadas ocasiones, ellos menos ... pobreta!! Os mando un besoooo!! y me alegro de que todo haya pasado ya!

juan andrés estrelles dijo...

Una descripción enternecedora que me ha dejado con un nudo en la garganta. Que disgusto, pobrecita. Ya me temía yo que tras esta ausencia no podía haber nada bueno. En fin, me alegro de que la cosa este mejorando. Muchos ánimos para toda la familia y un montón de besostes para ti.

Mirashka dijo...

Bonica me n'alegro que ja estigui millor! i que aneu recuperant la normalitat i deixant la raresa fora!

Una abraçada!!!!!!!!!

raindrop dijo...

En ciertas ocasiones, cuando todo se alborota, resulta difícil ponerse en el lugar de lo peques y comprender qué es lo que pasan. Pero el cariño fluyendo de forma natural es siempre el puente perfecto para restablecer la comunicación que los muros impedían.
Muy buena experiencia ^^


besos

Bailarete dijo...

Muchos ánimos y poco a poco.besos

mamacuentista.blogspot.com dijo...

un abrazo muy muy fuerte me alegro muchisimo de que el susto haya pasado. Que poco valoramos lo que es verdaderamente importante verdad?lo dicho un abrazo

kira permanyer dijo...

VACA: Si, es cierto, la mayoria de estas cosas no da sintomas de aviso... pero ya está todo mejor. Gracias guapa.
Juan Andrés. Gracias por tus animos y besos. Estoy segura que son la mejor cura que le puede llegar a una persona. Cuidamos el alma, cuidamos el cuerpo. Un abrazo.

kira permanyer dijo...

MIRASHKA: Es cert, la raresa la hem fet fora el millor que hem pogut! mira que a vegades ens costa entendre als petits... mil petons.
RAINDROP. No podria encontrar una mejor sintesi a mi post que con tu comentario. Creo que es exactamente lo que queria expresar. Gracias por compartirlo. Por cierto, me encanta tu nueva foto!

kira permanyer dijo...

CARTAFOL.Gracias, el problema es esta sociedad de la prisa... tienes razón, poco a poco todo vuelve a estar en su sitio.
MAMACUENTISTA. Un paseo por el ala de pediatria de un hospital de vez en cuando, nos haria a todos muchisimo más humanos. En serio. Gracias guapa.

Petri dijo...

Me alegro que tu niña esté recuperada y tu hayas salido del susto, como madre te entiendo muy bien.
Ya veo que solventaste el problemilla muy bien. Te felicito la mayoría de los padres se desesperan.
Animo y gran beso.

MamaModerna dijo...

Ja ha passat guapa. Segur que heu passat tots uns dies difícils. Me n'alegro que mica en mica tot torni a la normalitat. Una abraçada

onavis dijo...

Ostres...
Me n'alegro que ja estigueu a casa, i tornant a la normalitat. Petons i ànims!!

Maijo Ginovart dijo...

Molts ànims, Kira! Aviat tot quedarà en el record. De tot aprenem i hem de seguir aprenent.
Un petonet per a tu i per a la teva petita.

@Mousikh dijo...

Me alegro de que tu pequeña esté bien que es lo importante. Un abrazo!

Garbí24 dijo...

Sempre queden un xic desconcertats....pero ells es recuperen abans que nosaltres. Pero ens fan patir tant pobrets.
Que tot estigui be......

Maria dijo...

Me alegro de que todo haya quedado en un susto, que agobio no?? Pobrecita, espero que poco a poco vaya encontrandose mejor... Que bien que consiguieras que se relajara y te contara lo que le pasaba. Mucho animo preciosa, a intentar decsnsar y a disfrutar de estar en casa con tus niños. Un besazo

porfinyomisma dijo...

me alegro de que haya pasado ya. Mucho.
Qué sustos nos dan!!
Por cierto, creo que no te lo he dicho nunca, pero eres una madre fsantástica! :O)

Irene dijo...

Menudo susto, me alegro que ya haya pasado todo. Yo llevo mas de una semana en el hospital con mi madre y es horrible, el lugar, las rutinas, los horarios, las butacas, las esperas... y peor si ves a un niño sufrir en una cama. Lo importante es que ya estais en casa y poco a poco todo se va centrando.

kira permanyer dijo...

GRACIAS A TODOS/AS. Estamos mejor, más tranquilas, poco a poco volviendo a la normalidad. No existe mayor indefensión maternal que un hijo enfermo. Pero por suerte, todo pasó.
PORFINYOMISMA... que guapa! pero no te creas, a veces grito cual madre siciliana... seguro que entonces no soy tan modélica! jajajaja

Lulu dijo...

Me alegra que esteis recuperando la normalidad y que tu pequeña esté mejor. Lo has descrito tan bien que parecía que yo estaba en el sofá observando mientras explicabas el cuento.

Anónimo dijo...

me he emocionado con tu post Kira, felicidades por ser inteligente, por dar el espacio silencioso a tú hija pero observando desde el amor, hasta que ella ha demostrado sus sentimientos, y lo mejor que les has respondido que esta bien sentirse raro, diferente e insegura, que es aceptado y que mañana será un día mejor.Me alegro que todos estéis bien, y que los sustos, sustos sean, pero habrá que admitir que nos gusté ó no, nos hacen crecer, a ti como madre, y a tu hija, como hijita ;) Kisses; Mar

SE ACABÓ!

Quieres más? pues hala! busca entraditas a la derecha...