martes, 8 de junio de 2010

PERDER LA INDEPENDENCIA...GUSTOSAMENTE


Es curioso. Yo siempre he sido muy independiente. O al menos he luchado por serlo, que conseguirlo es otra cosa. Me fui pronto de casa, me fui de mi vida cómoda de casada buscando algo mejor, me fui de varios trabajos que no me aportaban nada... huí de compromisos establecidos y de comportamientos estandarizados... pero he caído. Ya no soy o no quiero ser tan independiente. Tengo una dependencia bestial. Me encanta esta cadena. Me encanta sentirme así, aunque en el fondo piense que mucha gente no lo entenderá. Me encanta estar deseando volver a casa y ver a mis hijos. Dependo de ellos. Y no me importa en absoluto.

Hace un par de semanas nos fuimos mi marido y yo (gracias a mi amiga Montse y a su marido) de fin de semana de pareja. Genial. Único. Un hotel de lujo, con campo de Golf incluído. Un spa que disfrutamos de lo lindo. Incluso él se agenció con un masaje relajante de 60 minutos. Yo me dí un baño en una bañera espectacular que ofrecía música clásica como compañía. Mi libro (hacía meses que no encontraba un momento para leer sin que se me cerraran los ojos) y una buena bebida. Tiempo para nosotros, tiempo para mi. Tiempo para seguir cuidando esta pareja que me gusta tanto, esta relación que nos llena a ambos de una manera infinita. Tiempo para amarnos sin estar pendientes del llanto de un bebé.

Pero mi cabecita, al dia siguiente ya se había ido a otro sitio. Estaba buscando la risa de mi bebé, la cara de pilla de mi princesa, los bracitos entrelazados de los dos alrededor de mi cuello. Me tienen robado el pensamiento. Ya no soy esa chica rebelde e independiente que criticaba a las mujeres dependientes de sus hijos... Me como mis criticas con patatas... o a palo seco, porque para mamis dependientes yo. Y gustosamente.

9 comentarios:

Unknown dijo...

me pasa exactamente lo mismo, pero sin el regalo del spa jajajaja,.... pero si soy una dependiente de mi chiquito, es mas fuerte que yo.... lo viví ahora en Madrid que tuve la oportunidad de dejar a mi pequeño en muy buenas manos para irme al rock and rio y de verdad me apetecia más quedarme con él.... es algo que no se puede explicar, pero que las que lo vivimos lo compartimos...

kira permanyer dijo...

al final fuiste? bien hecho, aunque añorarás a tu pequeñín me alegro que disfrutaras. Un beso guapa.

ENTRAÑAS dijo...

Me encanta!!! será por momentos??? y es que aunque la vida se dice que son cuatro días..., está llena de etapas y hay que disfrutarlas todas cuando a cada uno le toque.
Besitos de una futura madre de familia dependiente y orgullosa de ello :-)

onavis dijo...

Hola Kira,
Estic d'acord amb tu! Jo sóc mare d'una nena de sis mesos i encara no se m'ha passat mai pel cap de deixar-la. Senzillament, no em ve de gust anar a sopar a un restaurant per estar pensant amb ella tota l'estona. Preferixo invitar els amics a casa!!
Tot són etapes, ja em vaig fer un fart de sortir abans. I després ja hi tornarem.
T'he descovert avui navegant per la red. Enhorabona pel bloc!
Onavis

kira permanyer dijo...

Vane, estoy segurísima que serás una madre estupenda. Para ser buena madre hay que tener buen corazón y tu lo tienes.
Onavis, benvinguda al meu blog.Serà un plaer tenir-te per aqui si et ve de gust.L'etapa de la teva filla es preciosa.Gaudeix-la perquè encara que soni a topic, passa molt ràpid. Hi ha moments que una va molt cansada, i potser fins i tot anyora l'etapa de sillonball que feiem... però res pot comparar-se a una abraçada o a un sonriure d'un fill.

Verp dijo...

Kira, no digas eso que me duele el alma... Resulta que yo también soy dependiente de mi hijo, aunque de vez en cuando me escapé un día o dos, pero es que en julio voy a estar 14 días seguidos son verlo. Llevo meses pensándolo... ¿Algún consejo?

kira permanyer dijo...

Uf, consejos... que dificil! Mira, si elegiste pasar esos 14 dias será porque realmente los necesitas, no pienses en que son muchos dias, piensa que en son como una meadita en el oceano de la vida.... Suerte guapa!

Verp dijo...

No, si es por trabajo. Llevo meses pensándolo, anticipándolo... Y ya está casi aquí. Estoy intentando hacerle el DNi a marchas forzadas para que pueda volar con su padre a visitarme. Si no, me sentiré la persona más desgraciada de la tierra...

kira permanyer dijo...

no te castigues, nena, el seguro que lo lleva mejor que tu!!!!!!!!!!

SE ACABÓ!

Quieres más? pues hala! busca entraditas a la derecha...